Dawne budownictwo

    Charakterystyczna dla dawnej zabudowy Morochowa - oraz sąsiednich wsi - była chałupa  z podcieniem wnękowym w środkowej części budynku. Fundamenty robiono  z kamienia polnego. Budynek był konstrukcji zrębowej, łączący pod jednym dachem część mieszkalną i gospodarczą. Ściany budowano z ręcznie obrobionych belek, wiązanych na obłap, lub, w nowszych budynkach, na jaskółczy ogon. Szpary między belkami wypełniano mchem, plewami i glinką. Niektóre belki zaciągano ropą. Elewację bielono wapnem czystym lub z dodatkiem barwników. Do malowania stosowano też wypaloną glinkę na kolor czerwony lub brunatny, znacząc białymi pasami gliniane spoiny między belkami. Dachy były strome, dwuspadowe, kryte słomą, później czasami blachą lub dachówką, szczyty szalowane deskami – pionowo lub w jodełkę. Końce krokwi i rysie ozdobnie wycinano. Pod szerokim okapem oszalowana część (zahata) służyła do składowania opału, sprzętów gospodarskich itp. Zdobione bywały detale metalowe (zawiasy, klamki, skoble itp.). Wewnątrz na tragarzu często wycinano krzyż, datę budowy, rozety, inicjały budowniczego i inne. Z początku w chałupach znajdowały się kurne paleniska, przebudowane w latach późniejszych na piece z kapą. W zagrodzie występowała czasem osobno stojąca kamienna piwniczka. Domy zorientowane były przeważnie frontem do drogi.

    Obraz tak opisanych zagród należy już do przeszłości. Wydarzenia wojenne i powojenne oraz późniejsze tendencje modernizacyjne spowodowały zupełny niemal zanik starego budownictwa. Obecnie w zabudowie wsi dominują zagrody wielobudynkowe, z domami mieszkalnymi murowanymi, parterowymi lub jednopiętrowymi, z dwuspadowymi dachami krytymi przeważnie blachą.